تا ز چمن دماغ را بوی بهار می رسد

ضبط خودم چه ممکن است نامهٔ یار می رسد

گوش دل ترانه ام میکدهٔ جنون کنید

ناله به یاد آن نگه نشئه سوار می رسد

شوخی وضع چشم و لب گشت به کثرتم سبب

زین دو سه صفر بی ادب یک به هزار می رسد

چند به این شکفتگی مسخرهٔ هوس شدن

ازگل و لاله عمرهاست خنده به بار می رسد

گردن سعی هر نهال خم شده زیر بار حرص

با ثمر غنا همین دست چنار می رسد

ماتم فرصت نفس رهبر هیچکس مباد

صبح به هرکجا رسد سینه فگار می رسد

تا دل ما سپند نیست گرد نفس بلند نیست

بعد شکست ساز ما زخمه به تار می رسد

درس کتاب معرفت حوصله خواه خامشی ست

گرسخنت بلند شد تا سر دار می رسد

باعث حرف و صوت خلق تنگی جای زندگی ست

اینکه تو می زنی نفس دل به فشار می رسد

پایهٔ فرصت طرب سخت بلند چیده اند

تا به دماغ می رسد نشئه خمار می رسد

برتب و تاب کر و فر ناز مچین که تا سحر

شمع به داغ می کشد فخر به عار می رسد

پای شکسته تاکجا حق طلب کند ادا

دست فسوس هم به ما آبله دار می رسد

آه حزینی از دلی گر شود آشنای لب

مژده به دوستان برید بیدل زار می رسد